O Pnikucie napisano…
Rok 1366 – pan Piotr Radciowski (w innym źródle Radziejowski) dziedzictwo Pnekolt u Szulżyczów u Chlipla i u brata jego Zacharjasza i u ich dzieci ze wszystkim obwodem tej wsi i z miodosytnią i ze studnią i z lasem i z barciami i świepetami za rzeką i z łąkami i ziemią tej wsi za sto grzywien ważnych. A sprzedali i oddali jemu dobrowolnie i na wieki dzieciom jego przed panem Pileckim starostą ruskiej ziemi. A w stawie Radzywońkowskim łowić siecią jemu wolno… (Akta Grodzkie i Ziemskie, t VIII, s.7-8)
Dnia 8 maja 1385 r. poświadcza Emeryk Bobek, starosta ruski, że Piotr Stryjski zapisał wieś swą Pnekolt, dziś Pnikut, na rzecz biskupów przemyskich (Akta Grodzkie i Ziemskie, t VII, s. 32-33)
Dnia 2 lipca 1402 poświadcza Maciej, biskup przemyski, iż Mikołaj syn Wiganda, dziekan i Jan syn Wolmara, kantor kapituły przemyskiej, sprzedali sołtystwo we wsi Pnikut Maciejowi synowi krawca z Kazimierza (Akta Grodzkie i Ziemskie t. VIII, s. 48-50)
Dnia 29 października 1408 roku uwalnia Władysław Jagiełło mieszkańców osiedlających się we wsi Pnikut i t.p., od wszelkich danin i ciężarów (Akta Grodzkie i Ziemskie t. VIII s. 58)
Dnia 14 kwietnia 1417 poświadcza Iwo z Obuchowa, kaszt. szremski i starosta generalny ruski, że wdowa po Piotrze Fus sprzedała kapitule przemyskiej sołtystwo w Pnikucie za 212 grzywien (l. c., str. 67). Dnia14 czerwca 1462 r. zatwierdza Jerzy z Humnisk podkomorzy przemyski rozgraniczenie wsi Pnikuta i Buchowic (l. c. str. 148), i rozgranicza wsie Pnikut i Bolanowice (l. c.). Dnia 7 października 1479 wyrokuje Jan de Ceretanis, biskup nuceryński, zastępca audytora papieskiego, w sporze pomiędzy dziekanem a proboszczem kapituły przemyskiej o prezentę w Pnikucie (l. c. str. 185) (Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego, Warszawa 1880)
W 1672 r., gdy Mohamed IV w połączeniu z Kozakami i Tatarami, wpadł do Polski, a Tatarzy rozsypując sie hordami po Rusi nawiedzili w październiku ziemię przemyską, rozłożyły się dnia 8 patdziernika trzy ordy, obciążone zdobyczą i licznymi jeńcami, obozem na polach między Kormanicami, Pnikutem i Podstolicami. Wówczas to ks. Krystyn Szykowski, gwardyan ks. reformatów przemyskich, wyruszył ze swoimi ochotnikami wieczorem z Przemyśla, napadł na Tatarów w śnie pogrążonych, zadał im klęskę i odbił łupy i jeńców (Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego, Warszawa 1880)
Wtorek, 30 marca 1926 roku – „Ilustrowany Kuryer Codzienny” – dział ogłoszeń – Adiunkt gospodarczy z ukończoną wyższą szkołą rolniczą, poszukuje zaraz jakiejkolwiek posady w zakresie rolnictwa w Poznańskim, najchętniej w pobliżu Poznania. Wymagania skromne. Łaskawe zgłoszenia: Stanisław Charzewski, majątek Pnikut przez Mościska, woj. Lwowskie (tutaj znajdziesz oryginał).
21 lipca 1912 roku – „Przyjaciel Ludu„ – nr. 30 – „Pnikut (pow. Mościska) – staraniem komitetu P.S.L. odbyło się w naszej gminie dnia 7 lipca zgromadzenie, w którem wzięło udział około 90 gospodarzy. Zebraniu przewodniczył Mateusz Piwowar”…. „Słuszność i sprawiedliwośc karze przyznać, że dzięki niestrudzonej pracy kierownika naszej szkoły, pana Jana Filipa, gmina nasza pod względem oświaty, kultury i ruchu współdzielczego, stanęła wysoko i trzyma pierwszeństwo wśród wszystkich polskich gmin powiatu”…. „Mamy Kółko rolnicze w świetnym rozwoju, mamy dwa sklepy Kółka rolniczego dobrze prosperujące, mamy Tow. gimnastyczne „Sokół”…. mamy kasę Reiffeisena która ma rocznego obrotu przeszło 150000 kor., mamy wreszcie czytelnię T.O.N. i nowo zawiązaną Spółkę mleczarską. która już w drugim miesiącu swego istnienia wypłaciła członkom przeszło 2000 kor. za mleko, a względnie śmietankę.” Cały tekst można znaleźć tutaj.
1 listopada 1891 roku – „Gazeta Przemyska„ – nr. 88 – We wsi Pnikut w powiecie mościckim jak się dowiaduje Dziennik Polski, staraniem miejscowego nauczyciela p. Jana Filipa, zawiązało sie dnia 1 bm Kółko rolnicze. Na członków wpisało się od razu siedemdziesięciu włścian, którzy obrali przewodniczącym Jana Czuryłę, sekretarzem zas p. Filipa (więcej…).
25 luty 1912 – „Przyjaciel Ludu„ – nr 9 – …”Liczne zebranie 27 grudnia 1911 omawiało obszernie sprawę organizacji i postanowiło każdym razem zbierać się w innej części wsi. Przewodniczącym został wybrany Mateusz Piwowar, zastępcą Michał Wiącek, sekretarzem Jędrzej Lech, zastępcą Walenty Czuryło, skarbnikiem Antoni Mazur (więcej).
Październik 1907 rok – „Przewodnik gimnastyczny „Sok󳔄
Obowiązkiem każdego prawego Sokoła polskiego jest:
Dbać o zdrowie fizyczne i duchowe swoje i swoich.
Przestrzegać czystości i wyłącznego używania mowy polskiej.
Popierać przedewszystkim przemysł polski.
Pracować usilnie nad uświadamianiem i pozyskaniem ludu do pracy narodowej.
Liczba członków: Kraków 1826, Sambor 211, Mościska 93, Pnikut 50