Jan Matejko Bitwa pod Grunwaldem
Wojciech Kossak Bitwa pod Olszynką Grochowską
Powstańcy, Powstanie Styczniowe
Żołnierze 3 szwadronu 5 Wileńskiej Brygady AK
Żołnierze Powstania Warszawskiego
Vita sine libertate nihil est
... życie bez wolności jest niczym... Grunwald, Powstanie Listopadowe, Powstanie Styczniowe, Armia Krajowa, Powstanie Warszawskie... Czy dzisiaj nadal czujemy to samo co oni?
Lubię stare kościoły. Obok mojego domu był taki, kiedyś to tam chodziliśmy na lekcje religii. Stare mury, przy kościele stary sad, wydeptane ścieżki, donośny, mocny głos kościelnych dzwonów. Wewnątrz rzędy ławek, wytarte od kolan klęczniki... Jak tam było cicho, jak daleko od gwarnej ulicy. Wystarczyło zamknąć oczy i słychać było modlitwy setek i tysięcy które klęczały w tym miejscu przez wieki. Byłem jednym z nich...
Minęło kilkadziesiąt lat, kościół wyremontowano, nie ma już sadu jest parking, na ścieżkach leży betonowa kostka a dzwony słychać z głośników. Ławki odnowiono, są jak nowe a może są nowe, nie palą się świece tylko diody a głosu kapłana nie słychać z oddali lecz nad głową z tyłu, choć widzę go przed ołtarzem... I tylko dlaczego nie widzę już, nie słyszę "Boże coś Polskę..." Znikł gromadzony od lat w zakamarkach kurz a z nim cień klęczącego rycerza, szlachcica, kowala, szewca, włóczęgi, żebraka a też idącego na wojnę, pędzonego na Sybir...
W starych i nowych kościołach Bóg jest ten sam, jednak w starych oprócz Ducha Świętego jest jeszcze duch historii, milczące cienie tych co odeszli. To nasza powinność, nasz obowiązek pamięć o nich. Bo gdy wszystko staje się "na niby", cyfrowe zdjęcia, wirtualne światy, gdy nawet świece już się nie palą a tylko świecą, o historii pamiętać musimy, wszak to tacy jak my ją tworzyli! Jeśli zatem my zapomnimy o naszej przeszłości to dlaczego ktoś miałby pamiętać o nas?
Więc jeśli zapomnimy, to niech zapomną i o nas i wymiotą z zakamarków historii jak kurz i śmieci...
Lubię stare kościoły. Obok mojego domu był taki, kiedyś to tam chodziliśmy na lekcje religii. Stare mury, przy kościele stary sad, wydeptane ścieżki, donośny, mocny głos kościelnych dzwonów. Wewnątrz rzędy ławek, wytarte od kolan klęczniki... Jak tam było cicho, jak daleko od gwarnej ulicy. Wystarczyło zamknąć oczy i słychać było modlitwy setek i tysięcy które klęczały w tym miejscu przez wieki. Byłem jednym z nich...
Minęło kilkadziesiąt lat, kościół wyremontowano, nie ma już sadu jest parking, na ścieżkach leży betonowa kostka a dzwony słychać z głośników. Ławki odnowiono, są jak nowe a może są nowe, nie palą się świece tylko diody a głosu kapłana nie słychać z oddali lecz nad głową z tyłu, choć widzę go przed ołtarzem... I tylko dlaczego nie widzę już, nie słyszę "Boże coś Polskę..." Znikł gromadzony od lat w zakamarkach kurz a z nim cień klęczącego rycerza, szlachcica, kowala, szewca, włóczęgi, żebraka a też idącego na wojnę, pędzonego na Sybir...
W starych i nowych kościołach Bóg jest ten sam, jednak w starych oprócz Ducha Świętego jest jeszcze duch historii, milczące cienie tych co odeszli. To nasza powinność, nasz obowiązek pamięć o nich. Bo gdy wszystko staje się "na niby", cyfrowe zdjęcia, wirtualne światy, gdy nawet świece już się nie palą a tylko świecą, o historii pamiętać musimy, wszak to tacy jak my ją tworzyli! Jeśli zatem my zapomnimy o naszej przeszłości to dlaczego ktoś miałby pamiętać o nas?
Więc jeśli zapomnimy, to niech zapomną i o nas i wymiotą z zakamarków historii jak kurz i śmieci...
